Een (weer)wonder in Tikal

Na 5 dagen bewolking en ontroostbare regenbuien die de straten doen onderlopen, lazen we in de krant dat tropische storm Ida in aantocht was. Gepakt en gezakt met regenkledij vertrekken we voor dag en dauw naar Tikal, de grote Mayastad waar de bekende "Templo del Gran Jaguar" staat, waarschijnlijk het meest gefotografeerde monument in Guatemala.

Na een paar uurtjes rondgewandeld te hebben tussen de indrukwekkende tempels, nieuwsgierige wasberen en schattige aapjes, is de lucht nog grijsgrauw en zegt Bert: "Ik denk dat we het hier snel gezien gaan hebben". En alsof het de woorden van God hemzelf waren trekt de hemel open en zien we de blauwste der blauwe lucht tevoorschijn komen. Plots ziet alles er veel mooier uit, de tempels baden in het zonlicht en voor de tweede keer beklimmen we de hoge tempels voor een prachtig uitzicht. 11 (!) uur na onze aankomst zullen we het prachtige Tikal verlaten met een prachtige zonsondergang en geen druppeltje regen of wolk te bespeuren...

Een perfecte afsluiter van Guatemala. We steken de grens over naar Belize, het voorlaatste land!

Derde keer goede keer: onze zoektocht naar nestende schildpadden in Monterrico

In Nicaragua gingen we tweemaal tevergeefs op zoek naar nestende zeeschildpadden. Aan de Pacifische kust, in een slapend dorpje Monterrico genaamd, vonden we eindelijk waarnaar we zo lang op zoek geweest waren!

Zeeschildpadden komen aan land om hun eieren te leggen (zo'n 80 stuks per keer) in een kuil die ze met ongezien perfectionisme graven, daarna aanstampen en camoufleren. 50 dagen later komen baby schilpadjes als popcorn uit het zand, waarvan maar 0.8% zal overleven. Althans, dat is de natuurlijke gang van zake. In Monterrico gaat het er heel anders aan toe.

Alhoewel er een vage wet bestaat die de verkoop van schilpaddeneieren verbiedt, ontbreekt er enige vorm van controle en hebben "poachers" vrij spel. Wetende dat de eieren 5 U$ per dozijn opbrengen en bekend staan als afrodisiacum, wordt het ons snel duidelijk dat we ons temidden van "big business" bevinden op onze nachtelijke zoektocht naar een nestende schildpad. Het neemt hier zo'n hallucinante vormen aan dat mensen op brommers en quads het strand patrouilleren op zoek naar de eieren. Er is zelfs een ongeschreven regel die zegt dat iemand die de schildpad eerst aanraakt, de eieren mag hebben (lees: verkopen). Net als we dachten dat dat een grap moest zijn begint onze gids een spurtje te trekken en even later zien we "onze" schildpad haar nest maken.

74 slijmerige pingpongballetjes, goed voor 5 kg aan schildpadjes in wording, gaan in de zak en worden opnieuw begraven in het Tortugario, waar ze veilig zijn voor dier en mens.


We zijn sprakeloos, enerzijds door de pracht van wat we net gezien hebben, anderszijds door de onwetendheid van de "dieven" die niet beseffen dat reeds 20 van de 28 soorten zeeschildpadden ter wereld zijn uitgestorven door zulke praktijken...

We raken de schildpad nog even aan voor goed geluk vooraleer zij terug aan haar tocht naar andere oorden begint... en hopen vooral dat dit prachtig beest en haar kleine nakomelingen het geluk hebben om honderden jaren oud te worden!!

1 November: Dia de la Muerte in Santiago Sacapetequez

Allerheiligen, de dag van de doden, wordt in Guatemala en vooral in Santiago Sacapetequez op een heel andere manier beleefd als bij ons. Het wordt hier GEVIERD! Niet goed wetende wat te verwachten wandelen we richting het kerkhof. Daar aangekomen, staan we met open monden naar een van de vreemdste taferelen te kijken dat we waarschijnlijk ooit gezien hebben. Het kerkhof is veranderd is een festivalweide. Duizenden mensen lopen, slapen, zitten, drinken bier, houden familiefeestjes en picknicken op de vers geschilderde graven die bedekt zijn met een kleurrijk bloementapijtje.

Wetende dat op het merendeel van de graven geen grafsteen ligt, lijkt het ons een beetje luguber dat ouders hun kinderen hier "zandbakje" laten spelen. Maar goed, cultuurverschillen moeten er zijn en hier is de dodenherdenking een feest.

Vliegers worden aanzien als een communicatiemiddel met de doden. We zagen vandaag dan ook meer vliegers dan we ooit gezien hadden. Santiago is vooral bekend voor de reuzenvliegers, zo groot dat je Bert bijna niet terugvindt in foto links. De creatie ervan begint maanden op voorhand en is puur specialistenwerk, eveneens als het rechtzetten van de vlieger. Het rechttrekken van het kleurijke gevaarte wordt door de massa onthaald met een overweldigend applaus. Kiekenvel over heel ons lijf!

Dichtbij de natuur in Semuc Champey

In Lanquin trakteren we onszelf eens op een luxekamertje, met een eigen badkamer, een hangmat voor de deur en een zicht dat goud waard is. Muggennet erbij en we zitten veilig voor de beestjes... dachten we. Wanneer Bert ´s nachts naar de WC moet speelt er zich (achteraf gezien) een hilarisch tafereel af. Hij staat een soort van pijndans te doen midden in een mierennest die hem overal in zijn voeten bijten (die hij niet kan zien aangezien hij geen lenzen in heeft). Ik spring ter hulp en luttele seconden later staan we daar met twee AAAH te roepen en de bijtende beestjes van onze voeten af te kloppen. Een pak koekjes had alle mieren in de omgeving aangetrokken met als gevolg dat de mat letterlijk zwart zag van kleine mieren.

De tweede nacht zijn we slimmer en bergen we het eten beter op. Ditmaal zijn het echter de kakkerlakken die ons een overgetelijke nacht bezorgen. Dat ze uit de WC rol vallen tot daartoe, op onze tandenborstel kruipen is al wat minder, maar dat ze in´t midden van de nacht onder ons muggennet kruipen en bij ons willen slapen (net als de elektriciteit uitgevallen is) gaat toch wat te ver.



We relaxen dan maar in de ongelooflijk mooie natuurlijke zwembaden van Semuc Champey, een soort turks Pamukkale in Guatemala. Voor deze rivierbaden hebben ze het woord appelblauwzeegroen uitgevonden.

Van en naar Nebaj

In het toeristische Guatemala is het onverwacht gemakkelijk om ''off the beaten track'' te gaan. Mijdt gewoon de toeristisch shuttlebussen en je bent gegarandeerd de enige toerist op de ''chicken'' bussen. In ruil daarvoor krijg je een eerste klasse service... je stopt om de vijf minuten (dus je kan altijd naar de wc), bij elke stop is eten en drinken nooit veraf (denk aan een stormloop van 20 verkopers die de bus inpalmen) en uiteraard leer je de locale muziek kennen (oorstopjes kunnen soms wonderen doen). Een kind op je schoot of slapende benen nemen we er graag bij.



De rit van en naar Nebaj, waar we naartoe gaan om een andere Mayacultuur te leren kennen, zijn memorabel. Eerst proppen we ons in een minibusje waar de maximale capaciteit ruim overschreden wordt, daarna leggen we de 4 uur durende hobbelweg langs prachtige maar wreed steile afgronden af op het dak van een camion waar we wederom vaststellen dat de locals echt OVERAL kunnen slapen. Platte band, dus de laatste kilometers schakelen we terug over op een minibusje, waar we er deze keer eigenlijk echt niet meer bijkunnen en dus maar buiten de deur hangen en ons vastgrijpen aan het bagagerek. Heerlijk, zo primitief reizen!

De kleuren en geuren van Chichicastenango

Chichicastenango staat bekend als de plaats waar ´s zondags de grootste Mayamarkt van het land wordt gehouden. Ontelbare tours er naartoe worden vanuit heel het land aangeboden en we vrezen een beetje in de toeristenval gelokt te worden. Maar onze vrees is onterecht. Chichi is een onwaarschijnlijk schouwspel, een vuurwerk van kleur en geur.
De trappen naar de kerk zijn bezaaid met vrouwen en kinderen die bloemen verkopen. Zware zakken (of tafels, kasten... eigenlijk alles) worden met behulp van stevige hoofdbanden vervoerd door tengere mannetjes. Kleine jongens zijn van dienst als schoenpoetsertjes. Een massadoop in de kerk. Een oude man die met onvoorstelbare passie zijn brandende kaarsen omringd met bloemen en alcohol. Zoveel pracht op een dag maakt dat we ´s avonds zelfs in slaap vallen met het lawaai van de bushalte onder ons raam. Zo een dag bewijst nog maar eens dat het de mensen zijn die een land maken!!